Εγκυμοσύνη

Η έγκυος γυναίκα ήταν πολύ προσεκτική στα λόγια και στα έργα της. Πιο πολύ φοβόταν τις επίσημες γιορτές των Αγίων και ιδίως τη γιορτή του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου. Την ημέρα εκείνη, υποχρεωτικά νήστευαν όλες οι “νυφάδες” και την τηρούσαν ως ημέρα αυστηρής αργίας, γιατί φοβόντουσαν ότι τα έργα τους θα επέφεραν αντίκτυπο στη σωματική αρτιότητα του παιδιού τους.

 

Επιλόχεια

Μετά το τοκετό, αφού τακτοποιούσαν τη λεχώνα (λοχούσα) και την ξάπλωναν να ηρεμήσει, φώναζαν τον παπά για να κάνει αγιασμό και να ραντίσει το σπίτι. Την τελετή αυτή την έλεγαν “ευχόνερον”. Έπειτα εκτός από την αμοιβή του, του έκαναν και το τραπέζι. Κατά τη παράδοση, υποχρεωτική ήταν η ύπαρξη ομελέτας.

Στο τραπέζι αυτό δε συμμετείχε η μαμή. Εξαιτίας αυτής της διάκρισης βγήκε και η παροιμία: “Σα πόνια η μαμή, σο φούστρον ο ποπάς.”  Από τότε αυτή η παροιμία λέγεται όταν άλλος κοπιάζει και σε άλλον αποδίδουν τις τιμές.

 

Νεογέννητο

Στο νεογέννητο παιδί δε δίνανε το όνομα ανθρώπου που ήταν εν ζωή. Πίστευαν ότι αν το έκαναν, ήταν σαν να αντικαθιστούν το πρόσωπο αυτό από ένα νέο, οπότε το πρόσωπο αυτό έπρεπε να φύγει από τη ζωή.

Στη βάφτιση του νεογέννητου, η μητέρα παρέμενε στο σπίτι και περίμενε τον “δεξάμενο” να της πάει το μωρό και να της το παραδώσει λέγοντας: “Βαφτισμένο, μυρωμένο και το όνομα του …”  Στη συνέχεια, η μητέρα φιλούσε το χέρι του κουμπάρου και έπαιρνε το παιδί.